دندون درد کافر و مومن نمیشناسه

یکی از جاهایی که آدما همه با هم یکسانن و همه م معمولا مقاومتشونو از دس میدن موقع درد داشتنه. پیامبر خدا باشی یا ابلیس ملعون، درد از پا درت میاره. اینقد که حاضری هرچی داریو بدی تا واسه یه لحظه م که شده به حالت عادی خودت برگردی.

واسه منی که هر وقت فشار عصبی زیادیو تحمل میکنم درد میزنه به دندونم و یه طرف فکم کلا درد میگیره این دندون دردای نصف شبی نه غیرطبیعیه نه غیرقابل تحمل. ولی خب راحت نیس تحمل دندون درد. هر چی باشه نشون از لنگی یه جای کار داره؛ و کمترین ضررش اینه که نمیذاره درست حسابی بخوابم و مجبورم میکنه این موقع شب یه کاری واسه خودم دست و پا کنم تا بلکه تخفیف پیدا کنه این درد آزاردهنده. دلیل این دردا رو همیشه میدونم. این بار به خاطر استرس زیاد پایان نامه و جورشدن یا نشدن خوابگاه و تصویب شدن یا نشدن پروپزال و قس علی هذا این دندونای عزیزم شروع کردن به درد گرفتن و نمیذارن سر راحت به بالین بذارم. 

چن روز دیگه که برگردم به مشهد عزیزم و تو ملک آبادش با یه هنزفری تو گوش سه ساعت پیاده روی کنم و با خواهرم به پردیس کتابش برم و با مامان بابام برم حرمشو با دوستام بیلیاردای نصف شبیش، این دندون درد حقیرم فراموش میکنم و خوشحالم که این نصف شب طاقتمو از دس ندادم.